Aktualności

15 pytań EXTRA do Włodzimierza Sadalskiego

Odpowiedzi na pytania nadesłane przez internautów

15 pytań EXTRA do Włodzimierza Sadalskiego

Z okazji Memoriału Huberta Wagnera sierpniowym gościem „15 pytań do” został wybitny i utytułowany siatkarz - Włodzimierz Sadalski – podopieczny legendarnego trenera. Pytania zostały zadane na żywo – w formie wywiadu, dlatego wśród Waszych 15 pytań znajdziecie też nasze pytania, które pomogły jeszcze lepiej poznać naszego gościa.

1. Jak to było z tym trenerem, rzeczywiście tak ciężko?
Autor: Ewa Mikuła
Mógłbym odpowiedzieć króciuteńko. Było ciężko. Była ogromna dyscyplina jeżeli chodzi o punktualność, zaangażowanie. Nie było żadnej pobłażliwości w stosunku do zaangażowania i błędów na treningu, ale na tym trudnym treningu były też chwile pełne humoru i śmiechu. A po treningu wieczorem umieliśmy się rozluźnić.
- Czy ktoś się buntował? [PlusLiga]
Były wybuchy, gdy ktoś miał dość tego wszystkiego. Nie były one tolerowane, ale były brane pod uwagę. Oprócz swojej surowości Wagner był mądrym trenerem.

2. Czym różnią się treningi te za czasów Wagnera od tych dzisiejszych?
Autor: mper
Różnią się sporo, bo siatkówka zupełnie się zmieniła. Kiedyś mecz szalenie zacięty mógł trwać ponad 3 h, co teraz praktycznie jest niemożliwe, bo obecny system liczenia punktów ogranicza to. Wtedy nie było tie-breaka. Dużą wagę przywiązywało się do wytrzymałości. Teraz siatkówka jest dużo bardziej dynamiczna, bardziej stresowa, każdy punkt się liczy. Jest bardziej atletyczna. Te wszystkie zmiany, które nastąpiły w siatkówce osobiście oceniam jako bardzo dobre. Jest inna piłka, podłoże do grania, można odbijać nogą. Większy nacisk jest na samą grę, a kiedyś trzeba było idealnie technicznie odbijać piłkę, bo wszystko było błędem. Teraz tych błędów praktycznie nie ma, w kwestii czystości odbicia jest bardzo duża dowolność – to bardzo dobrze. Także to wszystko powoduje, że trenowało się inaczej.
- Jaka kiedyś była piłka? [PlusLiga]
Piłka była lżejsza, mocniej napompowana i na pewno była szybsza. Teraz trzeba uderzyć potężnie, żeby ta obecna poleciała tak, jak tamta. To jest bardzo dobra zmiana, bo chodzi o to, żeby zniwelować przewagę ataku.

3. Dlaczego koledzy nazywali Pana "Lala" ? :))
Autor: Karla.
Mieliśmy taką panią doktor jeszcze w Skrze Warszawa i któregoś dnia przed treningiem pojechaliśmy na bazar Różyckiego, bo tylko tam można było kupić dobre dżinsy. Kupiliśmy Riffle, jakąś bluzkę amerykańską i pani doktor powiedziała – „o, jaka lala przyszła”. To przezwisko już zostało.

4. Jak współpracowało się Panu z Reprezentacją Finlandii ? W jakim języku się porozumiewaliście ? :))
Autor: Karla.
Bardzo szybko nauczyłem się języka fińskiego. Kiedy objąłem reprezentację byłem już siedem lat w Finlandii i taki mądry Polak powiedział mi - byłoby najlepiej gdybyś mówił w fińskim języku. Będziesz miał przyjaciół, ludzie cię będą zupełnie inaczej odbierali – i była to stuprocentowa racja. Fiński to trudny język, ale zawodnicy i córka w domu bardzo mi pomagali. Dzięki temu, że nauczyłem się tamtego języka to do dzisiaj mam szalenie dużo przyjaźni pozaboiskowych. Człowiek jest zupełnie inaczej odbierany, kiedy idzie do sklepu i z ekspedientką rozmawia w jej języku. Myślę, że wszędzie działa to tak samo.

5. Jak to się stało, że podczas turnieju w Montrealu kiedy doznał Pan poważnej kontuzji (naderwanie mięśni przykręgosłupowych) tak szybko wrócił Pan do gry? Trochę czasu minęło i medycyna poszła na przód, a i tak dziś rzadko zdarzają się tak szybkie powroty na boisko...
Autor: asia_johnsons
Ja miałem potężne kłopoty z kręgosłupem. Mieliśmy wspaniałych lekarzy i nadal ich mamy, ale nic za darmo. W 1986 r. w Finlandii musiałem być operowany. Jakąś cenę zawsze trzeba zapłacić. Było już tak źle, że nic nie mogłam zrobić, byłem unieruchomiony. Jeszcze pamiętam, kiedy były play-offy byłem tak skręcony, że podróżowałem na podłodze w autobusie - już jako trener. Następnego dnia po zakończeniu ligi – zabrali mnie na salę operacyjną.
- Jakie jest pana zdanie na temat szybkich powrotów zawodników po kontuzjach? Teraz jest duża presja na zawodników, aby rehabilitacja przebiegała szybko i kończyła się natychmiastowym powrotem do gry. [PL]
Myślę, że teraz wszystko jest inaczej. Teraz zawodnicy są bardziej świadomi, oni dużo bardziej ryzykują. Są inne pieniądze w sporcie. Przynajmniej PZPS i ja jako trener nigdy, nigdy, nigdy nie będę przyspieszał zawodnika. Zawsze mu powiem, żeby może jeszcze trzy dni odpoczął.

6. Czy chciałby pan być selekcjonerem polskiej reprezentacji?
Autor: Kati 0130
Nie. Myślę, że każdy ma swój czas i mój czas już minął. Nie jestem już młodym człowiekiem. Byłem 6 lat trenerem reprezentacji Finlandii. Prowadziłem tam zespoły pierwszoligowe. Trener, tak jak każdy inny wypala się, jak jest za tobą tysiące odpraw i meczów, a jest to zawód, który wymaga pełnego poświęcenia i ogromnej kreatywności. Niech to robią młodsi.

7. Jakie są Pana najpiękniejsze wspomnienia z lat młodości? Do czego Pan chętnie wraca wspomnieniami?
Autor: młoda
Na pewno są związane z siatkówką. Jak patrzę na tą moją dawną drużynę, to myślę, że to jednak było ogromne szczęście się w niej znaleźć. Raz, że człowiek nauczył się dobrze grać w siatkówkę, dwa, że te przyjaźnie, które tam powstały, przetrwały do dzisiaj, co jest ogromną wartością. Tam było oczywiście trochę frakcji, ale gdy po latach się spotykamy, to widać, że myśmy przepracowali coś, że wylaliśmy ogromną ilość potu i to nas naprawdę scementowało. Była to też niezła szkoła na całe późniejsze życie. To że byłem w tej drużynie – to zawsze do mnie wraca po latach i najczęściej pozytywnie. To była szkoła życia, dobra grupa.

8. Jaki jest Pana ulubiony siatkarz i na mecz jakiego klubu wybrałby się Pan najchętniej?
Autor: julciam99
Bardzo dużo jeżdżę i oglądam mecze z dużymi emocjami. Nie mam faworyta, po prostu zawsze chcę, żeby był dobry mecz. Kilka takich widziałem np. Resovii z Bełchatowem pierwszy lub drugi mecz w lidze dwa lata temu. To po prostu było granie. To było naprawdę wielkie granie. Kapitalny mecz – zapadł mi w pamięci.
Obecnie na pewno kibicuję Kurkowi. Chcę, żeby to był gracz absolutnie światowej klasy i będzie. Ale też doceniam Ruciaka – to niespecjalny gladiator, a tyle pomógł klubowi i reprezentacji. Znając jego drogę cenię to, do czego doszedł Paweł Zagumny. Jest dużo takich chłopaków, których z przyjemnością oglądam. Widzę jak Paweł Zatorski idzie do przodu. Z zagranicznych zawsze mi się podobał Siergiej Tietiuchin, grał z równą elegancją, jak Karch Kiraly kiedyś.

9. Jakim człowiekiem był pan Hubert Jerzy Wagner? Czy trener Wagner miał poczucie humoru?
Autor: Mateusz/ mper
Na pewno miał poczucie humoru. To był cięty humor. Miał też dobry humor sytuacyjny. Kawałów nie umiał opowiadać. Dla mnie Jurek to był człowiek, który lubił i umiał pracować. Nie bał się stresu, chociaż już w końcówce, gdy grało się o wszystko widać było oznaki zdenerwowania, ale generalnie radził sobie ze stresem.
- A na przerwach technicznych jak było? [PL]
Na czasach było mocno i twardo.
- Ale dał się lubić? [PL]
Tak, prawie wszyscy byliśmy z nim na „ty”, niemniej jednak autorytet miał absolutnie naturalny. On mówił, my słuchaliśmy bez odburkiwania, bez klepania po plecach, a po treningu była rozmowa. Każda. Na każdy temat. Jurek interesował się trochę polityką, dużo czytaliśmy, bo nie było kiedyś Internetu. My byliśmy bardzo zżyci, więc poruszaliśmy też tematy prywatne. Kanapa Ryśka Boska oraz Danki i Jurka Wagnerów była dla mnie tak samo znajoma jak moja.

10. Jakie różnice widzi pan między reprezentacją, w której pan grał, a tą dziś? Co by pan zmienił, a jeśli mógłby pan teraz zagrać to w jakim klubie chciał by pan to uczynić i dlaczego?
Autor: Michał
Nie ma specjalnie dużych różnic w budowaniu zespołu reprezentacyjnego. Trzeba znaleźć odpowiednich ludzi nie tylko z umiejętnościami siatkarskimi, ale także z chemią. Tutaj niewiele się zmieniło. Na pewno jest inny typ pracy, inne cechy są kształtowane (patrz pyt. 3). Pamiętajmy, że wtedy była jedna główna impreza – nie było Ligi Światowej. Teraz jest tych imprez naprawdę dużo. Jestem pełen podziwu dla chłopaków, którzy grają w reprezentacji. Naprawdę nie jest łatwo po lidze grać w Lidze Światowej, później jakiś kwalifikacjach, potem w większej imprezie i jeszcze co 4 lata w Pucharze Świata. To jest naprawdę ogromny wysiłek.

11. Czy tak samo, jak Huberta Wagnera interesowało pana tylko złoto olimpijskie? Jaka jest różnica między kibicami, dzisiejszymi i tych z czasów, kiedy pan grał? (chodzi o doping na hali)
Autor: Ireneusz Krężoch
Jurek wpajał nam to, po co się jedzie na olimpiadę i wszyscy to zaakceptowali, że jedziemy tam grać o najwyższe cele. Zresztą ciągle powtarzał, że żeby cokolwiek wygrać to zawsze trzeba grać o wszystko. Doping był równie gorący, ale nie było tak kolorowo jak teraz. Pomysł z biało-czerwonymi trybunami jest naprawdę piękny. Kibice chcieli żebyśmy wygrywali, czy to na lidze, czy w reprezentacji i na godzinę przed ważnymi meczami nie można było się do sali dostać, bo była wypełniona po brzegi. Kibice dopisywali tyle, że nie było oprawy i muzyki. Liga była trudna i mocna – sale były w komplecie, choć nie były one tak piękne i ogromne jak teraz.

12. Jakie mieliście kontrakty? Jak one miały się do zarobków innych grup nie związanych ze sportem? Słyszałem, że piłkarze byli niby na etatach górników, a jak było u siatkarzy? Wtedy chyba nie było jeszcze zawodowstwa?
Autor: Mirek Król
U siatkarzy było podobnie. Mieliśmy etaty, stypendia sportowe. Byliśmy zatrudnieni, ale w związku z tym, że trenowaliśmy dwa razy dziennie mało mieliśmy czasu na tę pracę ;-) Ja byłem zatrudniony w klubie kopalnianym. Byłem górnikiem. Jeśli zarobki porównamy do średniej krajowej, to teraz na pewno jest dużo lepiej. Na tamte czasy czuliśmy, że w klubie jesteśmy dobrze wynagradzani.

13. Od czasów Wagnera zmieniły się niektóre przepisy w siatkówce (teraz jest libero, kiedyś piłka nie mogła dotknąć górnej taśmy, itd). Czy sądzi Pan, że siatkówka na tym straciła czy zyskała? dlaczego?
Autor: mper
Absolutnie zyskała. (patrz odp. nr 3) Myślę, że w siatkówce nastąpiło najwięcej zmian i to absolutnie podniosło atrakcyjność tej dyscypliny.

14. Dzień dobry Mistrzu! Skoro przez lata grał Pan w siatkówkę i to na bardzo wysokim poziomie, to pewnie miał Pan autorytet w starszej siatkówce, na którym się Pan wzorował? Kto to był i dlaczego właśnie ta osoba?
Autor: Kosza
Takich ludzi, na których bezpośrednio się wzorowaliśmy spotkałem w 1966 r. To byli gracze AZSu Warszawa: Edek Skorek, Zdzisiek Ambroziak, Olek Skiba. Jak przyjechałem z Poznania to patrzyłem na nich jacy to oni byli wspaniali, a potem tak to się złożyło, że stali się moimi kolegami. Pamiętam nawet, że na jednym treningu tu w Skrze Warszawa grała chyba Legia z AZSem. Powiedzieliśmy trenerowi, że chcemy iść popatrzeć na chłopaków jak grają – na najlepszą siatkówkę, jaka wtedy była. A trener mówi „nie, potrenujecie to i wy też kiedyś będziecie grali w pierwszej lidze”. Tak patrzyłem na nich i to zapadło mi w pamięci.

15. Czy tęskni Pan za grą w siatkówkę i czy są momenty, w których chciałby Pan wejść znowu na boisko i rozegrać mecz?
Autor: Dominika 1102
Siedząc i obserwując mecz myślę „och jak to by było fajnie tam na boisku być”. Ale gdy mecz się kończy człowiek wstaje – ledwo wstaje, bo kolana bolą, ledwo ze schodów można zejść i myśli „nie, już nie”.
- A jak zdrowie ogólnie? [PL]
Dziękuję dobrze. Oprócz tego, że tu pobolewa trochę bark, trochę kolano, ale dziękuję dobrze.