Bartosz Krzysiek: trener ma swoją koncepcję i trzeba to zaakceptować
Rok temu o tej porze grał w Ślepsku Suwałki i niewielu o nim słyszało. Dziś talent 22-letniego gracza Indykpolu rozwija się coraz dynamiczniej. Dobry wyskok, potężna siła ataku i nietuzinkowa charyzma. Gdy do wymienionych przymiotów dołoży ogranie i odrobinę boiskowego cwaniactwa, bez wątpienia stanie się jednym z ważniejszych atakujących PlusLigi.
PlusLiga: Jako jedyni w PlusLidze dwukrotnie pokonaliście w fazie zasadniczej ZAKSĘ. Wierzy pan w to, że można mieć patent na jakąś drużynę?
Bartosz Krzysiek: Mnie faktycznie dobrze gra się przeciwko kędzierzynianom. Wpływa na to wiele czynników. Po pierwsze, przygotowanie do danego spotkania. Nie ukrywam, że w minionym tygodniu pracowałem trochę inaczej niż wcześniej, miałem więcej siłowni. Tak samo było przed meczem z Jastrzębiem i pierwszym z ZAKSĄ. Po drugie, faktycznie jest coś takiego, że wygodniej gra się na danym bloku, zagrywa na konkretnych rywali. Po trzecie wreszcie, spore znaczenie ma jednak dyspozycja dnia.
- Żartowaliśmy w kuluarach, że odszedł Łukasz Kadziewicz i skończyły się problemy.
- Nawet nie będę tego komentował.
- Jednak można było usłyszeć, że ten zawodnik nie daje młodszym kolegom dobrego przykładu. Jak pan odbierał Kadziewicza?
- Na początku był dla mnie wielkim autorytetem. To człowiek, który ma niesamowitą przeszłość siatkarską i ja osobiście wierzę, że jeszcze wiele jest przed nim. Łukasz to taki zawodnik, który musi grać, musi być w dobrej dyspozycji, bo inaczej jest mu ciężko z samym sobą. Musi walczyć w silnym zespole, gdzie ma zawodników jego pokroju. Mnie się wydaje, że on po prostu momentami był za dobry na naszą drużynę. Na temat sytuacji związanej z Łukaszem nie chciałbym się wypowiadać.
- Dziewiąte miejsce po fazie zasadniczej, kontuzje, odejścia zawodników - to był bardzo trudny okres dla AZS-u Olsztyn.
- Oj tak, było bardzo ciężko, zdarzyły się trzy straszne kontuzje czołowych zawodników. Inne zespoły szły w górę, a my cięgle musieliśmy szukać nowych rozwiązań. Jak już znaleźliśmy ustawienie, w którym możemy grać, to dopadała nas kolejna kontuzja i znów trzeba było pracować od nowa, przystosowywać się do kolejnych zmian. To chyba było najtrudniejsze. Powietrze trochę spadło, głowy zostały spuszczone, atmosfera też momentami nie pomagała. Na głębsze podsumowania i oceny przyjdzie czas po sezonie. Na razie mamy do rozegrania mecze z Treflem i na tym należy się skupić.
- W budowaniu dobrej atmosfery nie pomogły z pewnością ostatnie wywiady Wojciecha Winnika, który dość wyraźnie dał do zrozumienia, że są problemy na linii trener - zawodnicy. Zasugerował też, że Totolo nie wykorzystuje potencjału drużyny, daje mało szans zmiennikom.
- Myślałem o tym i mam swoją opinię, ale jeśli pani pozwoli, podzielę się nią po zakończeniu sezonu. Teraz są inne priorytety. Jeśli chodzi o wywiad Wojtka, to mogę powiedzieć tylko tyle, że każdy trener ma swoje założenia, których dość mocno się trzyma i to po prostu trzeba zaakceptować. Ja to akceptowałem przez całą pierwszą rundę i kolejni zawodnicy też muszą tak uczynić. Oczywiście, to nie jest łatwa sytuacja, zwłaszcza gdy zawodnikowi - jak mnie czasem - nie idzie, a trener cały czas trzyma go na boisku. Jeśli to w czymś pomoże, to ja te wszystkie porażki mogę wziąć na swoje barki, niemniej trener postawił na mnie, zaufał mi licząc na wymierne efekty. Wiem, że są opinie iż zaufał mi nadmiernie, ale mam nadzieję, że polska siatkówka w przyszłości na tym zyska. Choć z drugiej strony trzeba w pełni wykorzystywać potencjał zespołu.
- Jeszcze przed rozpoczęciem sezonu PlusLigi rozmawiałam z trenerem Totolo, który wspomniał, że ma w drużynie dwie "perełki" - Łukasika i Krzyśka i chciałby uczynić z tych zawodników reprezentantów Polski. To faktycznie spory kredyt zaufania.
- Moje początki był tragiczne, miałem sporo przywar z niższych lig i ciężko było je wyeliminować. To mocno denerwowało trenera, ale w pewnym momencie sytuacja się odwróciła i dał mi bezgraniczne wsparcie i zaufanie. Oczywiście, były trudne momenty na treningach i w meczach, gdy nie byłem w stanie sprostać jego oczekiwaniom. Ale wydaje mi się, że nigdy we mnie nie zwątpił. Gdy czasami czuł się z tym źle, coś przemyślał i następnego dnia znów było wszystko ok. Może zespół trochę na tym stracił, może zyskał - ciężko powiedzieć. Bardzo jestem trenerowi za to wdzięczny i mam nadzieję, że to ryzyko, które podjął zaprocentuje jak najszybciej. To wymagało niezmiernej odwagi, bo nie wiem czy jakiś inny trener zdecydowałby się na takie posunięcie. Nie wyszło dokładnie tak, jak oczekiwaliśmy, ale myślę, że w końcowym rozliczeniu należy wziąć też pod uwagę inne czynniki, a jest ich wiele. Dla przykładu - w Jastrzębskim Węglu na 3 kolejki wypadło dwóch podstawowych graczy i zespół się posypał. A my praktycznie od początku sezonu gramy bez czterech bazowych zawodników.
- To pana pierwszy sezon w PlusLidze i od razu cała lawina najcięższych doświadczeń.
- Cóż, niedawno Karol Kłos powiedział mi, żebym uważał na drugi sezon, bo ten jest najcięższy.
- Po kilku dobrych meczach w pana wykonaniu, stał się pan tematem rozważań. Jedni już widzieli Bartosza Krzyśka w reprezentacji, inni tonowali nastroje, mówiąc - poczekajmy. W jakim miejscu znajduje się pan we własnym mniemaniu?
- Młodym zawodnikom zawsze gra się łatwiej, gdy mają wokół siebie innych, którzy biorą ciężar na swoje barki i bardzo mocno wspierają. Nie mogę powiedzieć, że nie mam wsparcia w kolegach, bo bym skłamał. Ale tabela pokazuje, że nie jesteśmy mocnym zespołem i takie wejście do drużyny z dnia na dzień jest trochę trudne, zwłaszcza jeśli nie ma się doświadczenia - to taka dygresja. A wracając do meritum, oczywiście ci, którzy mówią żeby poczekać, mają rację. Brakuje mi ogrania, a to wymaga czasu. Gra w reprezentacji Polski to moje wielkie marzenie i zrobię wszystko, żeby się w niej znaleźć. Na razie nic w życiu nie osiągnąłem, a chcę osiągnąć bardzo wiele. Jedno z moich życiowych marzeń już się spełniło - gram w PlusLidze. Dlatego mój plan na najbliższe lata, to praca, praca i jeszcze raz praca.
- Dość późno trafił pan do PlusLigi. Dlaczego?
- Nie było żadnych konkretnych propozycji. Pojawiały się negocjacje, ale na nich się kończyło. Ale też moją decyzją było, żeby grać, a rok czy dwa lata wstecz nie znalazłbym miejsca w składzie żadnej z ekip PlusLigi. Za to w Suwałkach grałem dużo, choć oczywiście to nie ten poziom treningu ani rywalizacji. Pamiętam, że gdy byłem w pierwszej klasie liceum, Damian Wojtaszek był w trzeciej i już trenował z Politechniką. Teraz jest jednym z najlepszych libero w lidze. Cóż, są różne drogi rozwoju i mam nadzieję, że ta, którą ja obrałem też będzie owocna.
