Damian Dacewicz: PlusLiga to lekcja pokory
Rok po roku - powstanie klubu, pozyskanie sponsora i start w drugiej lidze, wymiana licencji i występy w I lidze. Zakończenie lepiej niż się spodziewano - awansem do PlusLigi. Tutaj bajka się kończy. - Gra w PlusLidze jest dla nas lekcją ogromnej pokory - do jakiej ligi trafiliśmy i na jakim poziomie mamy grać, żeby się w niej utrzymać – przyznał trener beniaminka PlusLigi - Pamapolu Siatkarza Wieluń - Damian Dacewicz.
PlusLiga: Wciąż jest w Panu więcej zawodnika czy już nabrał Pan instynktu trenera?
Damian Dacewicz: Uczę się i nie będę tego ukrywał, że jestem trzeci rok na ławce trenerskiej. Nie można mówić o doświadczeniu. Na pewno mi go brakuje. Po tym sezonie na pewno będzie większe. Jeśli dostanę szansę uczenia się tego trudnego fachu, to będę to robił dalej. Żeby konsekwentnie iść do przodu i za długo nie stać w miejscu.
- Klub da tę szansę?
- Czas pokaże. Jeżeli się utrzymamy na pewno będą trwały takie rozmowy. Jeżeli się to nie uda, trzeba będzie szukać pracy gdzieś indziej.
- A poza praktyką, czy wy młodzi trenerzy macie szansę jakoś się dokształcać?
- Od dwóch lat cenne są te spotkania z zagranicznymi trenerami. Przyjeżdżają uznane nazwiska. Wiele można się na początku nasłuchać, a potem przenieść to na naszą ligę i nasze realia - to jest bardzo pomocne. Ale i tak najwięcej wychodzi z treningów, z pojedynków i doświadczenia z całej ligi.
- Jeśli chodzi o doświadczenie, to ma Pan w swoim zespole paru „ogranych” zawodników jak Marcin Nowak czy Andrzej Stelmach. Proszę szczerze powiedzieć, dochodzi czasem do jakiś spięć? Każdy z was tyle już przeżył na boisku, że ma jakąś swoją wizję gry.
- Nie brakuje nam dyskusji, ale na poziomie. Jeżeli dyskutujemy, to o siatkówce i z każdej rozmowy wyciągamy jakieś wnioski. To jest dla nas najważniejsze, żeby z każdego, szczególnie przegranego pojedynku wyciągnąć wnioski i następne zawody zagrać na lepszym poziomie. Na pewno tych dwóch doświadczonych graczy udowadnia, że nie przyszli do Wielunia po to, żeby siedzieć na ławce. Oni muszą pomóc tej drużynie w utrzymaniu i mentalnie i sportowo. Czy to wystarczy - zobaczymy.
- Ma Pan jakieś wzory jeśli chodzi o trenerów?
- Nie. Przez 15. lat grałem w siatkówkę, spotykałem różnych szkoleniowców. Z każdego trenera na pewno coś cennego we mnie zostało. Nie praktykuje szkoły jednego trenera. Szukam raczej rozwiązań indywidualnych - pod kątem naszych możliwości, naszej drużyny - żeby grało się nam najlepiej.
- A jakim chciałby Pan być trenerem?
- Zabiła mi Pani ćwieka… Nie powiem, że dobrym, bo to by było wyświechtane. Chciałbym po pierwsze nie przeszkadzać. Pomagać zawodnikowi na każdej pozycji. Żeby udało się stworzyć taką atmosferę na treningach, podczas naszej pracy i na meczach, żeby zespół cały czas się rozwijał. Na treningach, i na meczu dawał z siebie wszystko. I żeby to się udało przełożyć na dobrą grę, na zwycięstwo i na punkty. Na tym zależy mi najbardziej.
- A kiedy kończył Pan karierę w 2006 roku, to była pierwsza myśl - zostać trenerem?
- Nie, to był moment, kiedy spotkałem się z działaczami z Wielunia i dostałem tam propozycję. W tych dwóch pierwszych sezonach wszystko się potoczyło w dobrym kierunku. Najpierw celem było utrzymanie drugiej ligi. W drugim sezonie przy dobrych zawodnikach, dobrej drużynie postawiliśmy sobie jako cel pierwszą czwórkę. To się udało bardzo szybko. Zapewniliśmy sobie takie miejsce już cztery kolejki przed końcem. Wtedy zmieniliśmy plany i cele na awans. To się też udało. Potrafiliśmy sobie to wypracować i zasłużenie wywalczyliśmy ten awans. Cieszyliśmy się jak sportowcy i jak dzieci z tego sukcesu. Ale jest on dla nas teraz lekcją ogromnej pokory - do jakiej ligi trafiliśmy i na jakim poziomie mamy grać, żeby się w niej utrzymać. Mam nadzieję, że dzięki pracy i zwycięstwom w kolejnych meczach udowodnimy, że należymy do najlepszych dziesięciu zespołów w Polsce.
- Takiego sezonu spodziewał się Pan jako trener beniaminka ekstraklasy?
- Dosyć obiecująco wyglądało to przed ligą. Po sparingach, które wygrywaliśmy, wydawało się, że będzie tak samo łatwo. Początek ligi, kiedy zaczęliśmy od mocnego akcentu - niezłego meczu ze Skrą i zwycięstwa z Olsztynem, myśleliśmy, że lepiej pogramy, że będzie tych zwycięstw więcej. Jednak najlepsze drużyny doświadczeniem i umiejętnościami górowały nad nami. Teraz decydujące będą mecze między zespołami, które bezpośrednio będą walczyć o ósme miejsce. Spodziewałem się tego, że jeżeli będziemy grać dobrze, to uda nam się wygrać jakieś punkty w tych wcześniejszych meczach. Graliśmy dobrze, ale - przypominając sobie mecz z Jastrzębiem i Bełchatowem - tych punktów nie zdobywaliśmy, chociaż mieliśmy większe i apetyty, i możliwości, których nie wykorzystaliśmy. Jeżeli graliśmy słabo to było to widać, bo rywale nas rozpracowywali i nie mieliśmy większych szans. Ale mamy do końca jeszcze 3 kolejki. Mamy nadzieję, że z faworytami nie stoimy na straconej pozycji i będziemy walczyć. Decydujący będzie mecz w Radomiu.
