Aktualności

Krzysztof Mecner: siatkówką zająłem się przez przypadek

Na polskim rynku wydawniczym ukazała się kolejna książka poświęcona siatkówce - „Siatkarskie Puchary”. Z Autorem, znanym dziennikarzem i felietonistą Krzysztofem Mecnerem rozmawiamy o książce i polskim dziennikarstwie siatkarskim.

plusliga.pl: W środowisku siatkarskim jest Pan uznanym autorytetem, który o tym sporcie wie wszystko…
Krzysztof Mecner:Kończąc studia dziennikarskie podjąłem decyzję, aby być dziennikarzem sportowym. Przede wszystkim chciałem pisać o piłce nożnej, w którą kiedyś grałem półzawodowo. Siatkówką zająłem się właściwie przez przypadek. Kolega z redakcji zajmujący się siatkówką odszedł i, ponieważ wcześniej robiłem wywiady z siatkarzami, zaproponowano mi przejęcie tej dyscypliny. Od 1987 r. do 2004 r. pracowałem w ogólnopolskim dzienniku „Sport”, gdzie zajmowałem się głównie siatkówką.

- Potem była telewizja.
- To również był przypadek. W telewizji Katowice nagrywano cykliczny program „Lider”. Był to teleturniej wiedzy o sporcie, w którym zostałem ekspertem. Potem w Opolu w 1993 r. zorganizowano Puchar Polski, gdy Bolesław Cader poprosił mnie o współkomentowanie meczu finałowego, który jak się okazało, został puszczony z 3-4 godzinnym opóźnieniem. Do Telewizji Polskiej trafiłem głównie dzięki Jackowi Laskowskiemu, z którym wspólnie komentowaliśmy wiele spotkań Ligi Światowej począwszy od finału rozgrywek w 1995 r. W 1999 r. prawa do transmisji Ligi Światowej kupiła telewizja „Canal Plus”, i tam też z redaktorem Laskowskim komentowaliśmy całą edycję. Od 2003 do 2009 byłem związany z telewizją „Eurosport”, gdzie miałem okazję komentować wiele ważnych imprez, m. in. pamiętne dla Polski mistrzostwa kobiet w 2003 r., kiedy to finał komentowałem wspólnie z Wojciechem Drzyzgą czy Igrzyska Olimpijskie w Pekinie. To były interesujące doświadczenia, choć czasem nie pozbawione niespodziewanych trudności. W 1998 r. gdy komentowaliśmy z Jackiem Laskowskim w Sao Paulo mecz Polska – Brazylia, umieszczono nam stanowisko pośród najzagorzalszych kibiców - „torcidy”. Gdy Polska prowadziła, rozemocjonowani kibice rzucali w nas orzeszkami i popcornem. Trzeba było uważać by mówić z sensem, a jednocześnie ciągle chronić głowę przed uderzeniami.

- Pana przygoda z gazetami to także miesięcznik siatkarski.
- W 1999 r. wspólnie z trenerem Grzegorzem Grządzielem i sędzią Markiem Lagierskim założyliśmy „Magazyn Siatkówka”. Miesięcznik mający potem różnych wydawców przetrwał do końca 2010 r. Po nieporozumieniach z ostatnim wydawcą postanowiłem odejść i założyć własną firmę „Mecner Media” specjalizującą się w wydawaniu książek o sporcie. Praca w charakterze redaktora naczelnego tego miesięcznika była jednak dla mnie ciekawym przeżyciem.

- Proszę opowiedzieć o swojej pierwszej publikacji.
- Pierwszą książkę, jaką napisałem samodzielnie był album „80 lat polskiej siatkówki”, wydany przez PZPS w 2001 r. Odtworzyłem w tej książce m. in. wszystkie mecze obu reprezentacji od samego początku. Część notatek kupiłem, część dostałem od ludzi, którzy na strychach i w piwnicach trzymali stare dokumenty i gazety, sam również szukałem w różnych źródłach. Ciężko było zdobywać te informacje, bo – o czym mało kto dziś wie - gazety w latach 50 czy 60-tych mało miejsca poświęcały siatkówce. O juniorach w ogóle bardzo rzadko pisano, starałem się zatem odnajdywać dawnych trenerów i wspólnie szukaliśmy po zeszytach, w których były notatki sprzed lat. Książka wyszła, wszyscy byli zadowoleni, ktoś ją nawet nazwał „Biblią polskiej siatkówki”.

- A kolejne książki?
- To było przed mistrzostwami Europy kobiet w 2005 roku. Obstawiałem, że Andrzej Niemczyk zdobędzie medal ze swoją drużyną i taka książka będzie doskonałym zwieńczeniem sukcesów kobiecej siatkówki. Rok później było wicemistrzostwo świata mężczyzn i też wydałem książkę, a przed Igrzyskami Olimpijskimi wyszła kolejna, tworząc swoistą trylogię poświęconą historii siatkówki. Są to książki faktograficzne – zawierają składy i opisują co się działo na każdych mistrzostwach świata, Europy i Igrzyskach Olimpijskich. Dwa lata temu napisałem i wydałem także dla Śląskiego Związku Piłki Siatkowej album „85 lat siatkówki na Śląsku”, a także niezwykle efektowny zdjęciowo album „Mistrzostwa Polski w Siatkówce 1929 -2010” na zlecenie PlusLigi. Pisałem także o innych dyscyplinach. W 2008 r. wyszła mojego autorstwa książka „Euro 1960-2008” poświęcona mistrzostwom Europy w piłce nożnej. Napisałem także album na 90-lecie klubu BKS Stal Bielsko „90 lat Bialskiego Klubu Sportowego”. Dzięki moim staraniom ukazała się też książka Tomasza Małolepszego o historii koszykarskich ME „Od Szwajcarii do Polski”.

- Nie chciał Pan napisać książki mniej faktograficznej?
- Też mam w dorobku taką książkę. To biografia świetnie w Polsce znanego słowackiego trenera Igora Prielożnego „Moja droga do sukcesu”. Jest to niezwykle ciekawy szkoleniowiec i człowiek, który pracował w wielu klubach, z kilkoma reprezentacjami. Jego historie związane z George’em Grozerem – ojcem znanego dziś siatkarza niemieckiego – to zresztą materiał na osobną książkę. Jest to typowa książka wspomnieniowa, którą pisaliśmy wspólnie z Igorem. Myślę, że bardzo wiele mniej znanych ciekawostek i anegdotek siatkarskich można w niej znaleźć.

- Pana ostatnia książka to „Siatkarskie puchary”.
- Kiedyś dzwoniono do mnie z CEV zasypując mnie pytaniami o wyniki z dawnych finałów klubowych zmagań. Nie powstała bowiem nigdzie w Europie książka o europejskich pucharach. Stąd też mój pomysł by coś takiego wydać. „Siatkarskie puchary” to książka o zmaganiach klubów o Puchar Europy, Puchar Zdobywców Pucharów, Klubowe Mistrzostwo Świata i w pozostałych europejskich rozgrywkach. Dla kibiców polskich drużyn to z pewnością ciekawa pozycja, polskie kluby odnosiły przecież w pucharowych zmaganiach wiele sukcesów. Książka ukazała się w sierpniu tego roku. W druku jest także książka wydana wspólnie z Urzędem Miasta Katowice „Od Pragi do Katowic”. To będzie album poświęcony męskim mistrzostwom świata. Jak wiadomo za rok w Katowicach odbędą się najważniejsze mecze XVIII mistrzostw świata, a katowicki „Spodek” to przecież miejsce niezwykłe nie tylko dla kibiców siatkówki.

- Jakie będą następne książki? Ma Pan już jakieś plany?
- W tej chwili wspólnie z Grzegorzem Wagnerem pracuję nad biografią jego słynnego ojca. XI Memoriał imienia Huberta Jerzego Wagnera był dla mnie znakomitą okazją do rozmów z podopiecznymi szkoleniowca, naszymi słynnymi mistrzami olimpijskimi i świata. Książkę planujemy wydać w 40 rocznicę zdobycia przez drużynę Wagnera mistrzostwa świata w 1974 r. W planach na przyszły rok jest także książka o historii Ligi Światowej. Zamierzam też napisać o 90-leciu polskiej siatkówki. Będzie to kontynuacja poprzedniej książki, w której w skrócie opiszę 80 lat, ponieważ nakład albumu „80 lat polskiej siatkówki” już dawno się wyczerpał i nie każdy go ma, a skupię się na wydarzeniach ostatnich 10 lat. Mam także na ukończeniu książkę poświęconą piłce nożnej na Igrzyskach Olimpijskich, ale to dopiero za jakiś czas.

- Nie chciałby Pan napisać o siatkarzach, ludziach związanych z polską siatkówką?
- Od lat myślę też o Andrzeju Niemczyku. Rozmawialiśmy parę razy na ten temat. Myślę, że to byłaby nie lada gratka dla miłośników jego trenerskiego talentu. Chciałbym napisać również o Zbigniewie Zarzyckim, bo to jest niezwykle barwna postać polskiej siatkówki. W kilkunastu numerach „Magazynu Siatkówka” ukazały się zresztą fragmenty jego wspomnień. Jest wielu ciekawych ludzi, o których można wiele napisać. Książkę jest dobrze napisać na starość, kiedy człowiek osiągnie już sukces.

- Czy Pana zdaniem dziennikarstwo obniżyło swój poziom?
- Generalnie dziennikarstwo się zmienia. Dziennikarstwo papierowe powoli umiera. Teraz każdy ma dostęp do Internetu, może założyć własną stronę poświęconą siatkówce. Podobnie jest z telewizją. Jeśli masz pieniądze, możesz mieć prywatny kanał sportowy. Kiedyś dziennikarzy piszących o siatkówce było mało, wszyscy się znaliśmy, byliśmy jakby częścią ekipy tworzącej widowisko. Dawniej pracowaliśmy na faksach, teleksach, relacjonowaliśmy mecze przez telefon, gdzie po drugiej stronie słuchawki ktoś spisywał informacje. Czasy się zmieniły, ale czy żal? Taka jest kolej rzeczy. Nawet ja teraz zarabiam w Internecie, pisząc felietony i mam swój funpage na Facebooku.

xxx

Książki, o których Autor wspomina w wywiadzie, można nabyć w Wydawnictwie Mecner Media (www.otostrona.pl/mencer.media ), kontakt z Autorem: mecner.media@interia.pl