Maciej Krzywiecki zawsze lubił duże miasta
23-letni przyjmujący AZS Politechniki Warszawskiej od najmłodszych lat wie czego chce, świadomie kieruje swoim życiem i nie rezygnuje z realizacji marzeń. Pomimo swojego wieku, siatkarskie doświadczenie zdobywał w niejednym renomowanym klubie. Co Maciej Krzywiecki sądzi o obecnym rozwoju siatkówki w Polsce i na jakim etapie jest jego sportowa kariera?
- Od najmłodszego miałeś do czynienia ze sportem. Najpierw przez kilka lat trenowałeś pływanie, ostatecznie jednak porzuciłeś basen na rzecz siatkarskiego boiska. Byłeś wtedy jeszcze dzieckiem - czy na Twoją decyzję jakiś wpływ mieli również rodzice, czy może dali Ci wolną rękę?
- Jak najbardziej był to wyłącznie mój wybór. Na początku trenowałem oba sporty – i pływałem, i grałem w siatkówkę. Najpierw trener powiedział mi, że jeżeli mam potrzebę zmiany ostatecznie na siatkówkę, to mam się nie zastanawiać. Rodzice również nigdy nie naciskali. Wypowiedzieli się w ten sposób, że jeżeli chcę grać, to mam grać. I właśnie ja tak czułem - chciałem definitywnie poświęcić się tylko siatkówce, dlatego od piątej klasy szkoły podstawowej zapisałem się na treningi do swojego rocznika. Tak zaczęła się moja przygoda z tym sportem.
- Ty zaczynałeś w wieku jedenastu lat. Obecnie już nawet młodsze dzieci mają możliwości zapisywania się na różne zajęcia siatkarskie, powstaje coraz więcej szkółek i klas o takim właśnie profilu. Co o tym sądzisz? Czy nie uważasz, że tak dynamiczny rozwój szkolenia zwiększy rywalizację i utrudni młodym ludziom wybicie się?
- Chyba muszę się z tym zgodzić. Prosty przykład piłki nożnej, najpopularniejszego sportu na świecie, który trenuje najwięcej ludzi, przez co właśnie najtrudniej jest się przebić. Podobnie może być z siatkówką. Teraz nawet sami siatkarze zakładają szkółki siatkarskie – chociażby przykład Pawła Zagumnego, czy Michała Bąkiewicza. Wydaje mi się, że to super pomysł. Siatkówka w Polsce poszła do przodu pod każdym względem i odbieram to tak, że chłopaki chcą dopomóc ciągłemu podnoszeniu rangi tego sportu. Co prawda zwiększa się rywalizacja, ale wydaje mi się to o tyle dobre, że rywalizacja podnosi poziom, a polska siatkówka może na tym jedynie skorzystać.
- A czy polska siatkówka może skorzystać z Młodej Ligi? Jest to kolejny pomysł, który w swoim założeniu ma służyć rozwojowi i wyszukiwaniu młodych talentów siatkarskich. Sam miałeś okazję doświadczyć gry w tych rozgrywkach, co możesz o nich powiedzieć?
- Zagrałem bodajże w trzech meczach, reprezentując barwy młodej Skry Bełchatów. Na pewno jest to dobry pomysł, ale moim zdaniem powinni tam grać przede wszystkim kadeci, maksymalnie juniorzy, starsi już nie. Jeżeli zawodnik nie może znaleźć sobie klubu, a ma możliwość grania w Młodej Lidze, to jak najbardziej jestem za, lepiej grać gdziekolwiek niż w ogóle. Ale tak jak mówię, przede wszystkim kadeci i juniorzy. Oni bowiem nie mają raczej szans na grę w I czy II lidze, a rozgrywanie meczów w Młodej Lidze, np. chociażby ze Skrą, daje takim młodym zawodnikom poczucie ekscytacji, mają oni szansę zasmakować rywalizacji i zdobyć cenne doświadczenie.
- Ty swoje doświadczenie zdobywałeś już w kilku różnych klubach. Po ukończeniu nauki w SMS-ie Spała, grałeś w rodzinnym mieście Gorzowie Wielkopolskim, później reprezentowałeś Bełchatów, Bydgoszcz, kielecki fart, pierwszoligowy zespół z Nysy, a obecnie jesteś zawodnikiem Politechniki Warszawskiej. Z czego wynikają te nieustające zmiany klubów?
- Do tej pory musiałem podejmować takie a nie inne decyzje, ponieważ albo nie widziałem szansy grania, dalszego rozwoju w danym klubie, bądź też druga strona nie chciała, żebym dłużej został. Powiem szczerze, że taka ciągła zmiana nie jest dla mnie super sprawą, na pewno chciałbym zostać gdzieś dłużej niż rok. Na dzień dzisiejszy mogę jednak powiedzieć, że wszystkie decyzje, które podjąłem, były dobrymi wyborami, zwłaszcza pod względem mojego rozwoju. Teraz, jeżeli chodzi o klub, jestem bardzo zadowolony. Od początku sezonu zrobiliśmy naprawdę duży postęp.
- Jesteś zadowolony z klubu, waszego progresu, a czy samo miasto również przypadło Ci do gustu? Które miejsce do tej pory zrobiło na Tobie największe wrażenie? Pomijając oczywiście aspekt sportowy.
- Z Warszawy jestem jak najbardziej zadowolony. Zawsze do gustu przypadały mi większe miasta, w mniejszych miałbym problem, żeby się odnaleźć. Tutaj czegoś takiego nie mam. Do tej pory najmilej wspominam Bydgoszcz. Oprócz tego, że spodobało mi się samo centrum, gdzie było trochę zwiedzania, to do moich pozytywnych odczuć z pewnością przyczynili się ludzie, których tam poznałem. W dużym stopniu, to właśnie dzięki nim najlepiej wspominam ten rok spędzony w Bydgoszczy.
- A porównując wymienione miasta pod względem zamiłowania mieszkańców siatkówką, co możesz powiedzieć o frekwencji warszawian na waszych meczach? Nie masz wrażenia, że ich zainteresowanie nie jest tak duże, jakby mogło się wydawać, że powinno być?
- Ja jestem usatysfakcjonowany. Osobiście uważam, że frekwencja jest dobra. Może niektórzy mają zbyt duże oczekiwania ze względu na to, że jest to stolica. Ludzie myślą, że hala powinna być wypełniona w całości i że tak powinno być na każdym meczu. Jak widać, tak nie jest. Na pewno wpływ na obecność warszawian podczas naszych spotkań ma też przeciwnik. To, że np. na Pucharze Challenge Cup było mniej ludzi, może wynikać z niższego poziomu gry chorwackiej drużyny. Ale z kolei na Jastrzębiu i Bełchatowie było sporo ludzi. Zawsze, jeżeli tylko mamy okazję, zapraszamy kibiców do czynnego wspierania nas. Ja również osobiście zachęcam i zapraszam na kolejne nasze ligowe mecze. Gramy naprawdę coraz lepiej i możemy jeszcze sprawdzić niespodziankę naszym fanom.
