Ostatnia droga Zbigniewa Ruska
We wtorkowe, wczesne popołudnie na warszawskim Cmentarzu Północnym pożegnaliśmy Zbigniewa Ruska – znakomitego siatkarza, wybitnego reprezentanta Polski, cenionego trenera i działacza.
W ostatniej drodze Zmarłemu towarzyszyli rodzina, przyjaciele i bardzo liczne grono siatkarskiego środowiska. W każdym pożegnalnym wystąpieniu podkreślano wielkie zasługi Zbigniewa Ruska dla polskiego sportu, polskiej i międzynarodowej siatkówki, ale także ogromną życzliwość, serdeczność, kulturę i takt.
Jacek Kasprzyk, prezes Polskiego Związku Piłki Siatkowej żegnając Kolegę powiedział między innymi: „Zbyszek to postać niezwykle uniwersalna. Jako zawodnik wielokrotnie sięgał po mistrzostwa i wicemistrzostwa Polski. W barwach narodowych rozegrał 129 spotkań, co dowodzi, że był graczem bardzo istotnym dla reprezentacji, która nie miała wówczas tylu okazji by rozgrywać oficjalne spotkania.
Jako trener asystował Tadeuszowi Szlagorowi i wspólnie położyli podwaliny pod późniejsze sukcesy – mistrzostwa świata i olimpijskie drużyny Huberta Jerzego Wagnera. Znakomicie radził sobie również, jako szkoleniowiec i wychowawca młodzieży. Z reprezentacją juniorów zdobył brązowy medal mistrzostw Europy.
I jako siatkarz, i jako trener przecierał zagraniczne szlaki polskim zawodnikom i trenerom. Ceniono, jego warsztat i szkoleniową intuicję. Nie jest więc żadnym przypadkiem, że francuska federacja powierzyła mu prowadzenie żeńskiej kadry najpierw juniorek, później seniorek.
Po powrocie do kraju dzielił się swoją wiedzą i doświadczeniem pracując w Polskim Związku Piłki Siatkowej – najpierw w roli szefa szkolenia, a potem, po latach jako wiceprezes ds. szkoleniowych. Nie będzie żadną przesadą, że w tym czasie mieliśmy do czynienia z początkiem obecnych sukcesów reprezentacji narodowych. To był awans na turniej olimpijski w Atlancie, to były sukcesy młodzieży Ireneusza Mazura, to wreszcie był debiut w Lidze Światowej.
Zbyszek, jako wieloletni członek Komisji Trenerskiej Międzynarodowej Federacji Piłki Siatkowej uważnie obserwował światowe trendy i przenosił je na grunt polski. Sam też kształtował współczesną siatkówkę w wymiarze globalnym. Jego wkład w rozwój dyscypliny docenia międzynarodowe środowisko siatkarskie, a specjalny list kondolencyjny przesłał Aleksandar Boricić – prezydent CEV i wiceprezydent FIVB.
Zbyszka zapamiętam, zapamiętamy, jako postać niezwykle pogodną, serdeczną i wielkiego taktu. To był zaszczyt spotkać go na swej drodze.
Zbyszku – dziękujemy!”
Zbigniew Rusek urodził się 2 października 1938 roku w Mysłowicach.
Jako siatkarz siedmiokrotnie sięgał po mistrz Polski. W barwach narodowych wystąpił 129 razy zdobywając brązowy medal Letniej Uniwersjady (1959). Po zakończeniu zawodniczej kariery pracował, jako szkoleniowiec polskich i francuskich drużyn klubowych i reprezentacyjnych.
W latach 1954-1958 był zawodnikiem Stali Mielec. W 1958 rozpoczął studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, w trakcie których został zawodnikiem AZS-AWF Warszawa. Ze swoją drużyną sięgnął po mistrzostwo Polski w latach 1958, 1959, 1960, 1961 i 1963 oraz wicemistrzostwo kraju w roku1962. Od roku 1963 występował w barwach Legii Warszawa, z którą zdobył mistrzostwo Polski w 1964 i 1967 roku oraz wicemistrzostwo w latach 1965 i 1966. W sezonie 1967/1968 występował we francuskiej drużynie CSM Clamart. Karierę zawodniczą zakończył w sezonie 1968/1969, zdobywając z Legią kolejne mistrzostwo Polski.
W reprezentacji Polski debiutował 26 września 1959 w towarzyskim spotkaniu z ZSRR. Na turnieju tym wywalczył z drużyną srebrny medal. Wystąpił między innymi na Letniej Uniwersjadzie w roku 1959 (3. miejsce), mistrzostwach świata w 1960 (4. miejsce) i 1966 (6. miejsce), mistrzostwach Europy w 1963 (6. miejsce) oraz Pucharze Świata w 1965 (2. miejsce). Ostatni raz w biało-czerwonych barwach wystąpił 1 marca 1967 w towarzyskim spotkaniu z Izraelem. Łącznie w reprezentacji wystąpił w 129 spotkaniach, w tym 107 oficjalnych.
Po zakończeniu kariery zawodniczej pracował jako trener. W latach 1970-1972 był asystentem Tadeusza Szlagora w reprezentacji Polski seniorów. W 1973 poprowadził reprezentację Polski juniorów do brązowego medalu mistrzostw Europy. W latach 1973-1975 prowadził żeńską drużynę Spójnia Warszawa. Od 1975 pracował we Francji, w latach 1975-1977 prowadził reprezentację juniorek, a od 1977 do 1979 trenował reprezentację seniorek tego kraju. W latach 1980/1981 był kierownikiem szkolenia Polskiego Związku Piłki Siatkowej, w latach 1992-2000 pełnił funkcję wiceprezesa PZPS ds. szkoleniowych, był także członkiem komisji trenerskiej Międzynarodowej Federacji Piłki Siatkowej.
