Aktualności

Tomasz Wójtowicz: zasady fair play trzeba obrać za życiowe motto

Tomasz Wójtowicz był jednym z najwybitniejszych zawodników w historii siatkówki. Mistrz olimpijski i świata został doceniony przez Polski Komitet Olimpijski i w 49. Konkursie Fair Play odebrał nagrodę za „Całokształt kariery sportowej i godne życie po zakończeniu”.

PLUSLIGA.PL: W ciągu całej swojej kariery zawodowej, a także po jej zakończeniu udowodnił pan, że można być nie tylko wybitnym sportowcem, ale przede wszystkim uczciwym człowiekiem…
TOMASZ WÓJTOWICZ: To jest prawidłowa droga sportowa – czysta gra. Uczciwe zachowanie jest także ważne w życiu codziennym, poza boiskiem, kiedy już skończyło się granie. Zasady fair play są potrzebne i myślę, że gdyby każdy ich przestrzegał, to sport i nie tylko, byłby o wiele lepszy, a wzajemne funkcjonowanie - łatwiejsze.

W pana opinii zasady uczciwej rywalizacji są ciągle aktualne? Nie tak dawno w świecie sportowym dużo mówiło się meldonium. Jeden z przypadków dotknął rosyjskiego siatkarza, reprezentanta kraju.
TOMASZ WÓJTOWICZ: Są i były wcześniej różne próby wspomagania rywalizacji, dlatego tym bardziej trzeba wpajać młodzieży, żeby nie szła na skróty i nie ułatwiała sobie życia - żeby zachowywała się sportowo. Żeby to, co potrafili wytrenować w naturalny sposób a nie jakimiś ułatwieniami, było ich osobistym sukcesem i domeną przyszłej kariery. W sporcie zawsze trzeba walczyć uczciwie.

Wprowadzona wideo weryfikacja rozwija czy uwstecznia uczciwe postawy graczy w siatkówce?
TOMASZ WÓJTOWICZ: Kiedyś grało się bez challenge - można było się nie przyznać i liczyć na to że sędzia czegoś nie zauważy. Teraz wszystko jest sprawdzane, więc odpowiedzialność i konieczność przyznawania się do błędu leżąca na siatkarzach jest trochę mniejsza. Sportowiec staje przed różnymi wyborami, ale myślę, że gdyby działo się na boisku, coś poważniejszego niż dotknięcie po paluszku piłki, to wszyscy zachowaliby się fair play.

W pana karierze sięgał pan wielokrotnie po najwyższe trofea. Nigdy nie było pokusy zatajenia jakiegoś błędu?
TOMASZ WÓJTOWICZ: No właśnie po to są sędziowie! (śmiech). W siatkówce jest wiele sytuacji gdzie trzeba zachowywać się uczciwie, ale w ogniu walki różnie się zdarza... Jednak tak jak powiedziałem, gdyby działy się jakieś bardzo poważne rzeczy, na pewno każdy z nas trzymałby się zasad. Gdyby zdarzyło nam się to samo, co nagrodzonemu na gali: Dawidowi Woźniakowi (zawodnik biathlonu – przyp. red.), każdy postąpiłby tak samo. Ten piętnastolatek, był świadkiem omdlenia, czyli sytuacji z zagrożeniem życia, zatrzymał się i pomógł koledze, mimo że mógł wygrać. Ja myślę, że w takiej sytuacji każdy sportowiec zachowałby się w ten sam sposób.

Poza nagrodą PKOl otrzymał pan wiele innych wyróżnień, m.in.: nominację w plebiscycie FIVB na najlepszego siatkarza XX wieku, własną gwiazdę w Volleball Hall of Fame, czy dwa Medale za Wybitne Osiągnięcia Sportowe. Które z nich jest dla pana najważniejsze?
TOMASZ WÓJTOWICZ: Myślę, że nagroda od Polskiego Komitetu Olimpijskiego jest ukoronowaniem pełnej kariery sportowej, ale też całej drogi mojego życia. Zasady czystej gry trzeba obrać za swoje motto i według nich postępować. Gdyby każdy się nimi kierował sport byłby piękniejszy.

Poza wybitnymi osiągnięciami w siatkówce, znalazłam o panu wiele ciekawych informacji, jak chociażby rola ochroniarza w filmie „Zmruż oczy”….
TOMASZ WÓJTOWICZ: Tak, było w moim życiu parę inicjatyw spoza siatkówki. Chciałem popróbować różnych rzeczy. Gra na planie filmowym była dla mnie sporym wyzwaniem. Występowałem przy Zbigniewie Zamachowski, którego jeszcze miałem lekko poturbować (śmiech). Trema była naprawdę duża, ale dowiedziałem się przynajmniej jak wygląda kręcenie filmów od środka.

A restauracja w Lublinie?
TOMASZ WÓJTOWICZ: Restauracja to całkiem inne doświadczenie. To zupełnie nowa dziedzina, której spróbowałem i już wiem jak to wygląda. Jest mi łatwiej rozmawiać z właścicielami tego typu lokali.

Co w takim razie „serwuje” Tomasz Wójtowicz?
TOMASZ WÓJTOWICZ: Już teraz nic… W tej chwili została mi telewizja, gdzie komentuje mecze. Wciąż jestem blisko siatkówki.

Zdarza się, że stresuje się pan na wizji?
TOMASZ WÓJTOWICZ: Teraz to już jestem „starym wyjadaczem”, ale początki na pewno były trudne.

Zakończyliśmy sezon w lidze męskiej, w ciągu którego byliśmy gospodarzami Ligi Mistrzów. Jak ocenia pan turniej w Krakowie?
TOMASZ WÓJTOWICZ: Mimo, że byliśmy gospodarzami Asseco Resovia Rzeszów nie zdobyła medalu. Zajęła czwarte miejsce, które zawsze jest najbardziej przykre, bo zawodnicy zostają bez żadnego trofeum. Inne zespoły pokazały wyższą formę i mimo, że Rzeszów walczył jak mógł, a mecze były bardzo zacięte, ostatecznie uległ rywalom. Zaraz potem przyszły finały PlusLigi, na które być może Kraków jeszcze w jakiś sposób rzutował. Podopiecznym Andrzeja Kowala brakowało siły i energii. W meczach o złoto przyszło im walczyć z ZAKSĄ Kędzierzynem-Koźle, która przez cały sezon udowadniała, że jest w świetnej formie. Kędzierzynianie mieli bardzo mało porażek w fazie zasadniczej, a na koniec potwierdzili swoją wyższość nad innymi zespołami.

Finał PlusLigi i mecze o brąz w ogóle były jednostronnymi potyczkami. Nie ma pan wrażenia, że pary powinny wyglądać trochę inaczej?
TOMASZ WÓJTOWICZ: Zdecydowanie. Chyba jeszcze się nie wydarzyło, że w meczach o medale zwycięzca wygrał wszystkie dziewięć setów, nie oddając przeciwnikowi ani jednego w ciągu trzech spotkań. Widzieliśmy dwa gładkie zakończenia, w najważniejszych meczach sezonu. Z drugiej strony jest to sporą korzyścią dla naszej reprezentacji, bo chłopaki mają więcej czasu na przygotowania. Można więc powiedzieć, że nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło.

Odpoczynek jest niezbędny, bo biało-czerwonych czekają najważniejsze mecze czterech ostatnich lat. Jak ocenia pan olimpijskie szanse naszej drużyny?
TOMASZ WÓJTOWICZ: Najpierw trzeba wywalczyć olimpijski awans w Japonii. Myślę jednak, że ani nasza drużyna, ani nikt z nas nie dopuszcza do głowy scenariusza, w którym Polacy nie zakwalifikują się do Rio. Jak będzie w Brazylii – zobaczymy. Tam wszystko jest otwarte. Igrzyska Olimpijskie to trudny turniej, na którym trzeba naprawdę dobrze grać. Musimy jednak mierzyć wysoko, bo mistrz świata musi sięgać po złoto.