Aktualności

Tomislav Dokić: Jestem tu po to, by wygrać każdy mecz, który gramy

Poniżej przedstawiamy wywiad z serbskim atakującym drużyny Dafi Społem Kielce.

W Dafi Społem Kielce jesteś już od trzech tygodni. Jak przyjęli Cię chłopcy w szatni? Jak układa Ci się współpraca z nimi?

Jak dotąd współpraca z chłopakami układa się bardzo dobrze. Bardzo ich polubiłem, są pozytywnie nastawieni. Większość z nich jest jeszcze młoda, muszą pokazać swoje umiejętności i udowodnić, że zasługują na grę w tej lidze. Podoba mi się ich ambicja, entuzjazm. Nawet jeśli sezon nie zaczął się dla nich dobrze, nie stracili pewności siebie, motywacji. Mieliśmy ostatnio kilka trudnych meczów, które przegraliśmy, ale mam nadzieję, że będzie lepiej. Zrobię wszystko co w mojej mocy i myślę, że pomogę drużynie.

Czy Twoi koledzy próbowali już nauczyć Cię języka polskiego? Potrafisz powiedzieć kilka słów?

Większość słów, których nauczyli mnie koledzy nie nadaje się do opublikowania w mediach (śmiech). W języku polskim jest wiele podobnych rzeczy do języka serbskiego i rosyjskiego, którym potrafię się posługiwać. Potrafię już zrozumieć niektóre zdania, które mówią do mnie koledzy po polsku lub kiedy rozmawiają między sobą, ale nadal mam problemy z tym językiem. Mam nadzieję, że wkrótce się go nauczę. Przywiozłem ze sobą książkę do nauki polskiego. Nauka języków przychodzi mi z łatwością, posługuję się już wieloma, ale polski jeszcze nie jest jednym z nich. Myślę, że do końca tego sezonu będę już umiał dobrze mówić.

Obecnie zajmujemy ostatnie miejsce w tabeli, Twoja obecność w klubie ma nam pomóc w wygraniu kilku meczów. Czujesz presję?

Nie przyszedłem tutaj, żeby wygrać kilka meczów, jestem tu po to, by wygrać każdy mecz, który gramy. Presja jest na pewno obecna, bo w tej chwili nie możemy pozwolić sobie na złe wyniki, szczególnie z tymi drużynami, z którymi musimy grać dobrze i po prostu wygrać. Naszym zadaniem jest mocno trenować, pracować, grać odważnie i dobre wyniki powinny się pojawić.
Co sądzisz o zmianie trenera w środku sezonu?

Jestem tu dopiero od trzech tygodni, tak naprawdę nie wiem co działo się tu wcześniej. Chłopaki zaczęli w sierpniu więc na pewno wydarzyło się wiele rzeczy od tego czasu, o których nie mam pojęcia. Moim zdaniem treningi z Wojtkiem były dobre, nie miałem z nim żadnych problemów. Nie sądzę, że to trener mógł być problemem, ale, tak jak mówię – nie mam oglądu na cały sezon. Wierzę, że ludzie, którzy podjęli taką decyzję wiedzą co robią. Myślę, że nowy trener zmieni coś w naszej drużynie i mam nadzieję, że ta zmiana wyjdzie nam na dobre.

Czy jest jakiś zawodnik, którego w szczególności podziwiasz, o którym możesz powiedzieć, że jest twoim idolem? Co Ci w nim szczególnie imponuje?

Nie mam swojego siatkarskiego idola, ale szanuję wielu zawodników. Jest mnóstwo siatkarzy, których możemy podziwiać, których mogliśmy oglądać w przeszłości. Staram się być sobą. Nie podziwiam nikogo w wyjątkowy sposób, ale bardzo szanuję na przykład Gorana Vujević’a, braci Grbić, Ivana Miljković’a. Myślę, że ci zawodnicy przyczynili się do wielu sukcesów w siatkówce, nie tylko serbskiej, ale także światowej. To być może najlepsi siatkarze na swoich pozycjach na całym świecie. Zwłaszcza Nikola Grbić, który moim zdaniem jest najlepszym rozgrywającym, czy Ivan Miljković – najlepszy atakujący przez wiele, wiele lat, może nawet najlepszy w historii. Teraz Maxim Mikhaylov jest tutaj, żeby to zmienić, ale zobaczymy czy tak będzie.

Nie mam siatkarskiego idola, ale mam idola, który nie jest siatkarzem. Jest nim Roger Federer, którego mentalne nastawienie jest warte podziwiania i właśnie to podziwiam w nim najbardziej.

Zwiedziłeś już miasto? Masz swoje ulubione miejsca?

Miałem już okazję, żeby pospacerować po mieście, ale nie zwiedzałem. Byłem na ulicy Sienkiewicza, gdzie często chodzę coś zjeść lub napić się kawy lub herbaty. Byłem w Galerii Echo – to moje miejsce gdzie ostatnio chodzę na kawę (śmiech). Nie mam zbyt wiele wolnego czasu na zwiedzanie, ale na pewno niebawem znajdę wolną chwilę.

Przyjechałeś do Polski ze swoją rodziną?

Nie, ale przyjadą do mnie w ciągu dwóch tygodni. Mam nadzieję, że jeszcze przed nowym rokiem, a jeśli się nie uda, to kilka dni po nowym roku.

Co, jeśli nie siatkówka?

Tenis. Gdy byłem mały, nie lubiłem zbyt tenisa, ale przez ostatnie dziesięć lat bardzo polubiłem tę dyscyplinę. Próbowałem grać i mimo tego, że nigdy wcześniej tego nie robiłem i nie jestem zbyt szybki, to wychodziło mi całkiem nieźle. Gdybym mógł cofnąć czas do wieku, kiedy miałem dziesięć lat, chciałbym spróbować swoich sił w tenisie. Ale to tylko „gdybym mógł”.

Jakie są Twoje siatkarskie cele i marzenia?

Siatkarskie cele i marzenia są trudne do powiedzenia, ponieważ nie wszystko o czym marzę mogę osiągnąć i wszystkie cele, o których mówię nie są łatwe do zdobycia. Moim celem na pewno jest przyjemność z siatkówki, cieszenie się grą jeszcze przez wiele lat, dopóki moje kolana, albo plecy, barki czy kostki, czy wreszcie głowa nie „wysiądą”.

Moim marzeniem jest gra w dobrej drużynie, w dobrej lidze ze świetną organizacją, w której mógłbym znaleźć miejsce dla siebie na wiele lat. Mam 31 lat, ale wciąż czuję się młodo, moje ciało wciąż wygląda dobrze, nie mam żadnych większych problemów. Jestem już zmęczony wysyłaniem mojej rodziny każdego roku w inne miejsce. Chciałbym znaleźć takie miejsce, gdzie mógłbym zostać na dłużej, do końca swojej kariery. Nie będzie to Serbia, bo poziom siatkówki nie jest tam zbyt wysoki.

Jaki jest Tomislav Dokić prywatnie?

Tomislav Dokić jest skomplikowanym facetem. Żartuję oczywiście (śmiech). Tomislav Dokić to prosty chłopak, który lubi słuchać muzyki, poczytać dobrą książkę, spędzać czas ze swoimi dziećmi, lubi wychodzić na kawę i cieszyć się życiem. To chłopak, który marzy o podróżowaniu. Lubi spędzać czas z przyjaciółmi, mimo tego, że większość z nich jest siatkarzami i są daleko ode mnie. Na szczęście jest Internet, który pomaga nam się „spotykać”. Tomislav Dokić uwielbia dobrą pogodę, słońce, nie lubi deszczu i śniegu (śmiech). Ale jest dobrze, lepszy jest śnieg od deszczu. Jestem facetem, który lubi zrobić dobry trening a także lubię się bawić. Mimo tego, że jestem ojcem dwóch dzieci, nie jestem poważnym człowiekiem. Oczywiście potrafię zachować powagę jeśli sytuacja tego wymaga, ale zazwyczaj lubię żartować, lubię się śmiać i cieszyć się z życia.

Powrót do listy