Trenerem kadry nie zostaje się przez przypadek
Jakub Bednaruk w rozmowie z naszym portalem opowiedział o minionym sezonie AZS Politechniki Warszawskiej, postępach, poczynionych przez młodych zawodników i o wyzwaniu, które go czeka razem z kadrą juniorów.
plusliga.pl: Zapytałam o cel przed sezonem i powiedziałeś wtedy, że celem jest jak największy rozwój chłopaków. Chyba udało się to osiągnąć?
Jakub Bednaruk:Tak. Bardzo się dobrze udało. Kiedyś Daniel Castellani stwierdził, że oceniając zespół i pracę trenerską w zespole, patrzy się co ma się na początku, co ma się na końcu, oczywiście miejsce jest ważne, ale ocenia się czy jest postęp. A u nas postęp był ogromny, całego zespołu i indywidualnie, technicznie, taktycznie. Mentalnie też bardzo duży, bo te dzieciaki stały się mężczyznami.
- Dwóch zawodników w kadrze A i pięciu w kadrze B, to już można uznać za sukces?
- Myślę, że byłoby więcej. Gdyby nie kontuzja Bartka Lemańskiego to byłoby więcej. Ale te kategorie akurat mniej mnie interesują, czy kadra czy nie kadra, bo wiadomo, że to jest fajne, jest miłe i sympatyczne dostać powołanie. Jak przeprowadziłem pierwszy trening w sierpniu, zobaczyłem, że piłka nie może przelecieć dwa razy nad siatką, bo technika nam nie pozwala, to byłem załamany. Nie wiedziałem w co ręce włożyć we wrześniu, nie wiedziałem co jest najważniejsze w aktualnym momencie żeby gra wyglądała, a nagle się okazało, że gra wygląda nieźle. Postęp jest i jestem z tego dumny.
- To ósme miejsce w tabeli można uznać jako dobry wynik?
- To bardzo duży sukces. Prawda jest taka, że wygranym w tym sezonie już jest Lotos Trefl Gdańsk, później będzie Mistrz Polski, czyli może Trefl, a może Rzeszów, nie wiadomo. Wygranym w tym sezonie jest też Bydgoszcz, jesteśmy my i... może Będzin, który uratował się z ostatniego miejsca. Lubin jako beniaminek nie za bardzo, bo skończył rundę zasadniczą na piątym miejscu, a play-offy na siódmym, więc spadł. Nie ujmuję nic Lubinowi, broń Boże. Chodzi mi o to, że tam grali dobrzy zawodnicy. Jest 4-5 zespołów, które mogą być zadowolone w tym sezonie, a my jesteśmy jednym z nich.
- Pod Twoim okiem rozwijają się największe talenty siatkarskie, nie boisz się, że drużyny upomną się o swoich wypożyczonych zawodników?
- Nie mam z tym problemu. Budowałem drużynę od zera trzy lata z rzędu, więc mam doświadczenie. Będzie mi przykro, bo tych ludzi polubiłem, stali się moimi przyjaciółmi, zżyłem się z nimi, ale takie jest życie, nie będę płakał. Bardziej się zastanawiam kogo mieć na ich miejscu, już działam. Ja bym wolał, żeby zostali. Może zostaną, nie wiadomo. Może wszyscy zostaną. Ale jakby była sytuacja pesymistyczna to już działam, już pracuję.
- Zostałeś selekcjonerem kadry juniorów, to spory sukces, ale też i wyzwanie?
- Jeżeli się ma trzy tygodnie przygotowań z ludźmi, z którymi się nie pracowało, to jest wyzwanie. Sukces? Oczywiście, trenerem kadry juniorów nie zostaje się przez przypadek, bo została doceniona ta praca, ale prawda jest taka, że jak za trzy tygodnie nie wejdziemy do Mistrzostw Świata to będzie to największa tragedia. Nie przejmuję się tym, trudno. Jeżeli nie wejdziemy to będzie tylko i wyłącznie moja wina, a nie tych chłopaków. Każdą porażkę biorę na siebie i jeżeli nie wejdziemy to znaczy, że ja źle dobrałem zespół albo źle go przygotowałem. Jeżeli zrobimy do dobrze, to musimy wejść do mistrzostw.
- Twoja rodzina chyba trochę ucierpi, że nie będzie jakichś wakacji, bo musisz jednak pracować?
- Żona mnie poznała jak byłem sportowcem, więc zarówno ona, jak i dzieci są przyzwyczajone do takiego stylu życia jaki mam. Na pewno są ze mnie dumni, dumni z tego co osiągnąłem ostatnio.
- Czego mogę Ci życzyć? Cierpliwości i sukcesów?
- Ja mam dwójkę dzieci i daje sobie z nimi radę, więc mam dużo cierpliwości,. Sukcesów pewnie, że można życzyć. Ja bym chciał i mam taki plan żeby przez 16 dni przygotować chłopaków do kwalifikacji, zrobić dobrą robotę, ustalić sobie szóstkę, ustalić sobie schemat grania i mam nadzieję, że nikomu nic się nie stanie. Bo głupia kontuzja może mi troszkę namieszać, ale też nie będą płakać, trzeba będzie sobie poradzić. Nie życzcie mi. Życzcie tym chłopakom zdrowia do kwalifikacji.
